Okoń charakteryzuje się dość specyficzną „garbusowatą” budową ciała, które choć może nie jest bardzo spłaszczone bocznie to na pewno jest mocno wygrzbiecone na wysokość. Pyszczek okonia uzbrojony jest w duży otwór gębowy, nawet powiedzieć można bardzo duży w stosunku do wielkości ciała. Pozbawiony jednak silnego uzębienia jak na drapieżnika przystało. Ciało pokryte jest drobnymi, chropowatymi i mocno osadzonymi w skórze łuskami. Lśnią one pięknym ubarwieniem mieniącym się od ciemno-turkusowego grzbietu z błyszczącymi się srebrzyście bokami przechodzącymi w odcienie seledynu. Na to wszystko, charakterystyczne dla okoni ciemne, pionowe pasy – dzięki którym, przez wielu nazywany jest pasiakiem. Dla kontrastu niebieskawego ubarwienia ciała posiada krwistoczerwone płetwy. Ubarwienia samców znacznie bardziej intensywne od ubarwienia samic. Pokrywy skrzelowe okonia uzbrojone są w ostry kolec i podobnie jak nastroszona płetwa grzbietowa potrafią boleśnie poranić dłonie mniej wprawionego wędkarza. Charakterystyczne dla pasiaków jest również boczne ułożenie oczu – stąd też charakterystyczny tor poruszania się zakosami w pogoni za ofiarą. Łupu znajdującego się tuż przed nim, okoń po prostu nie widzi. Najsilniej rozwinięty zmysł okoni, pozwalający namierzyć ruch choćby najmniejszego paprocha w wodzie z odległości nawet kilku metrów jest linia boczna. Jako że okonie są jednymi z najbardziej ruchliwych ryb, to też ich przemiana materii jest natychmiastowa – w efekcie, okonie rosną bardzo powoli i rzadko, kiedy osiągają imponujące rozmiary. Nie dotyczy to jedynie okoni – kanibali, które potrafią dorastać do naprawdę pokaźnych długości i wielkości. Średnia długość ciała okonków żyjących stadnie to 20-30cm.
Okonie występują zarówno w wolno jak i szybko płynących rzekach, wszelkiego rodzaju wodach stojących – stawach, jeziorach, wyrobiskach, zbiornikach zaporowych a także płytkich przybrzeżnych wodach Bałtyku. Jednym słowem spotkać go możemy wszędzie i to w dużych ilościach – w przeciwieństwie do innych drapieżników naszych wód, których z roku na rok jest coraz mniej. Obszar występowania okonków w Europie jest podobnie duży i obejmuje niemal cały kontynent. Wyjątek stanowi północna Norwegia, Szkocja, Płw. Pirenejski, południowe Włochy oraz zachodnia część Płw.Bałkańskiego. Ogólne rzecz ujmując preferuje różnego rodzaju wody z twardym dnem.
Początkowo młode okonie żywią się planktonem, robakami, bezkręgowcami a także ikrą innych ryb. Jako że apetyt rośnie w miarę jedzenia a w przypadku okoni także w miarę wzrastania to okonki bardzo szybko przechodzą na żywe rybki, częstokroć większe od siebie samych. Okonie to rybki występujące stadnie i polujące także w grupie. Cała ferajna okoni potrafi zapędzić stado rybek na płytsze obszary wody i wyżerać ich tyle ile się tylko uda. Pasiaki są rybkami bardzo ruchliwymi a przez to żerującymi niemalże cały czas. Potrafią bardzo zawzięcie ścigać upatrzoną ofiarę i odpuszczają jedynie w momencie, gdy stracą ją z pola widzenia – mimo, że do takiej sytuacji dochodzi najczęściej w momencie, gdy potencjalną ofiarę, czyli np. naszą przynętę mają tuż „pod nosem” ( co też stawia niejednego początkującego wędkarza w osłupienie). Okoń jest rybką raczej mało wybredną i złapać go możemy na bardzo dużo różnych a przy tym niedrogich przynęt – zaczynając od czerwonych robaków w przypadku spławikowców, przez różnego rodzaju gumki, ripperki, twistery, paprochy, muchy, streamery, nie zapominając również o woblerkach, kogutkach, cykadkach a wszystko to oczywiście w różnych wielkościach i barwach. Nie bez zasadnie okoń uważany jest za idealną rybkę treningową – którą możemy złapać niemalże wszędzie i na niemalże wszystko. Wyjątek w tym temacie stanowią jedynie wielkie samotnie żyjące okonie, których złowienie okazuje się nie lada sztuką. W każdym stadzie okoni występują, bowiem pojedyncze osobniki, które zaczynają atakować swoje rodzeństwo-stając się jednocześnie kanibalami w swoim stadzie. Po tym jak zasmakują okoniowego mięsa, potrafią pożreć znaczną część swojego stada. Pozostałe osobniki z grupy zaczynają przed nimi uciekać i w ten sposób okonie-kanibale zostają samotnikami. W zasadzie nie ma się, czemu dziwić… Wielkie okonie w przeciwieństwie do ruchliwego stada swoich braci większość czasu pozostają w ukryciu i bardzo rzadko pobierają pokarm a przy tym paradoksalnie stają się większe od swoich braci. Spowodowane jest to spowolnionym metabolizmem. Okonie –kanibale żywią się nie tylko osobnikami swojego gatunku, ale także innymi większymi rybami. Wytropienie i złowienie takiego osobnika pozostaje w sferze marzeń wielu wędkarzy. Wielkie okonie-kanibale potrafią osiągnąć wagę do 4kg i mierzyć nawet do 60cm, co umówmy się niewiele ma wspólnego z wymiarami pasiastych okonków żyjących we wspólnych stadkach, za którymi ganiamy ze swoimi zestawami typu ultralight.
W okresie wiosennym – w okolicach kwietnia i maja samice składają na płytszych i mocno zarośniętych obszarach ikrę. Jaja ikry tworzą postać charakterystycznych, bardzo długich wstęg – osiągających nawet 2m długości. Do tarła często dochodzi dopiero podczas upalnych letnich miesięcy. Młody narybek potrafi w pierwszym roku życia osiągnąć długość nawet 6-8cm. W przypadku, gdy rok po roku lato jest bardzo upalne populacja żarłocznych okonków potrafi wzrosnąć do niesamowitych rozmiarów. I tu pojawia się jedyny plus kanibalizmu wielkich okoni, które potrafią skutecznie przerzedzić stado wyżerających wszystko, co spotkają na drodze okonków. Dając tym samym szanse na znalezienie pokarmu innym gatunkom ryb. I znów nieomylnie matka natura zachowała równowagę…
Okres ochronny: brak
Wymiar ochronny: 15cm
Limit połowu: brak
Rekord wagi: 2,65kg i 50cm
Rekord długości: 55cm
• Złoto: 50cm lub 2,0kg
• Srebro: 45cm lub 1,5kg
• Brąz: 40cm lub 1,0kg